Age sane, inquam.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
- Bork
- Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;
- Quis negat?
- Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.
Duo Reges: constructio interrete.
Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Sed fortuna fortis;
- Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
- In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
- Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?
- Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
- Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;
- Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
- Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Ex quo intellegitur idem illud, solum bonum esse, quod honestum sit, idque esse beate vivere: honeste, id est cum virtute, vivere.